Zdjęcia z Jungfraujoch

Oto ciąg dalszy wycieczki po Szwajcarii. Tym razem wyjazd kolejką na Jungfraujoch.

 Najpierw jedzie się kolejką na Kleine Scheidegg. 

 Tu już widok na ścianę Eigeru z pierwszej stacji w drodze na Jungfraujoch.

 Eismeer - drugi przystanek.

 Aletschgletscher

 Wspinacze wracający ze szczytu

 Grota lodowa

Szczyt Jungfrau

Recenzja książki Piotra Szaroty pt. „UŚMIECH Instrukcja obsługi”

Książka Piotra Szaroty pt. „UŚMIECH Instrukcja obsługi” jest ciekawą pozycją w literaturze psychologicznej. Szczególnie dlatego, iż porusza często pomijaną kwestię znaczenia uśmiechu w naszym życiu.

Dowiadujemy się z niej wielu ciekawostek na temat genezy uśmiechu, m.in. na bazie zachowań małp. Autor poucza nas też, w jaki sposób możemy rozszyfrować altruistę. Opisuje słynny w psychologii uśmiech Duchenne’a oraz uświadamia wpływ kultury na interpretację sygnałów niewerbalnych. Pojawia się tu wiele przykładów z życia, dlatego dużo łatwiej jest zrozumieć treść.

Czasem mam wrażenie, jakbym uczestniczyła w ciekawym wykładzie. Byłam zaskoczona, dowiadując się, jak ogromnym narzędziem manipulacyjnym może być uśmiech. I jak wiele występuje znaczeń uśmiechu, które niezwykle trudno jest rozpoznać. Jakże łatwo tu o błędną interpretację i zaburzenia komunikacji. Uśmiech może wyrażać naprawdę wiele. Komunikacja werbalna i niewerbalna, choć idzie ze sobą w parze, również nieraz dostarcza rozbieżnych informacji. W wielu zawodach oczekuje się od pracowników uśmiechania się, np. w handlu. Uśmiech jest też narzędziem pozytywnej autoprezentacji, która pomaga nam w relacjach społecznych i zjednuje nam przyjaciół. Osoby uśmiechnięte są dużo lepiej postrzegane. Dlatego uśmiech wykorzystuje się również w reklamie. Uśmiechnięci kandydaci na wysokie stanowiska w państwie, mają często większe szanse na sukces, niż ponuracy. Ważny jest kontekst uśmiechu, czyli dopasowanie go do konkretnej sytuacji. Autor podejmuje też kwestię uśmiechu zalotnego oraz uśmiechu dziecka w celu matczynej gratyfikacji. Interesującym zagadnieniem jest również wykorzystanie emotikon, czyli „buziek” w komunikacji internetowej.

Książka uświadomiła mi, jak wiele celów może spełniać komunikacja niewerbalna, jak wiele wyznaczników należy wziąć pod uwagę, aby prawidłowo zinterpretować uśmiech rozmówcy. Nie spodziewałam się, że uśmiech niesie ze sobą tak ogromny bagaż informacji o drugim człowieku i o jego nastawieniu do nas. Możemy uśmiechem maskować nasze negatywne nastawienie do drugiego człowieka, a także nasz zły stan emocjonalny. Uśmiech jest rodzajem społecznej kontroli i służy określonym celom. Zawsze, interpretując czyjś uśmiech, trzeba patrzeć na kontekst sytuacyjny i kulturowy.

Sądzę, że książka Piotra Szaroty jest idealnym źródłem wiedzy o psychologicznych motywach zachowania i o społeczeństwie. Uczy nas, jak się odnaleźć w skomplikowanych relacjach z innymi ludźmi. A wszystko napisane prostym, zrozumiałym językiem, bez naukowych pojęć. Aż chce się czytać i… uśmiechnąć się do siebie, będąc po lekturze tej książki.

Pozdrowienia od Buchozaura :)

Takiego oto Buchozaura stworzyłam na potrzeby pewnego konkursu na wortalu literackim :)

Recenzja książki Anne-Dauphine Julliand pt.“Ślady małych stóp na piasku”

Książka Anne-Dauphine Julliand pt.“Ślady małych stóp na piasku” (wydana w październiku 2012 r. przez Wydawnictwo Święty Wojciech) zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Porusza ona bardzo trudny problem cierpienia i szukania sensu życia, dlatego tak silnie działa na naszą wrażliwość.

 Jest to autobiograficzna historia matki, która uparcie i niestrudzenie walczy o dobro swoich dzieci, mimo tragedii, jaka spotyka całą rodzinę. W życiu Autorki początkowo wszystko układa się wspaniale, ma męża, synka i córeczkę o imieniu Thaïs. Pewnego dnia, będąc na plaży, dostrzega, że dziewczynka lekko powłóczy nóżką. Kiedy sytuacja się nie zmienia, udaje się z nią na badania, które odkrywają przed nią coś strasznego… Thaïs cierpi na leukodystrofię metachromatyczną, rzadką, acz śmiertelną chorobę, na którą nie ma lekarstwa. Choroba stopniowo wyniszcza cały organizm. Kobieta od tej pory stara się, aby córka mogła przeżyć godnie te ostatnie miesiące, otoczona bezgraniczną miłością. Thaïs jednak nie rozpacza nad swoim stanem, potrafi zaadaptować się do każdych okoliczności, wręcz żartować ze swego położenia. Choć jest to zaledwie dwuletnie dziecko, dzielnie znosi bardzo silne bóle, które coraz częściej jej towarzyszą. Anne-Dauphine początkowo nie może pogodzić się z tą diagnozą, przeraża ją własna bezsilność wobec cierpienia tej małej istoty. Miała wobec niej tyle planów, a w ciągu jednego dnia wszystkie te marzenia legły w gruzach. Nie poddaje się jednak, wie, że teraz musi wziąć się w garść i „dodać życia dniom” dziewczynki. Wielokrotnie jest zaskoczona wsparciem męża, rodziny, dalszych znajomych. Nie jest sama.

 Stan Thaïs ciągle się pogarsza. Matka jest w tym czasie w ciąży z kolejnym dzieckiem. Lekarz daje jej 75% szans na to, że dziewczynka urodzi się zdrowa. Jednak Azylis również jest chora. Do tego syn, Gaspard, niezwykle przeżywa zaistniałą sytuację, kocha siostry i nie może pogodzić się z tym, co je spotkało. Na dodatek koledzy z klasy naśmiewają się z niego.

 Przez całą książkę zaskakiwała mnie dojrzałość Gasparda, wrażliwość, współczucie i ciepło. Zszokowało mnie to, jak wiele nieszczęść może dotknąć rodzinę, ale ujrzałam w tym także umiejętność człowieka do stawienia czoła przeciwnościom. Byłam również pełna podziwu dla tej kobiety, która wszelkimi siłami próbowała poprawić los swoich dzieci. Korzystała z każdej możliwości, aby czuły się kochane i otoczone troską.

 Ta książka pokrzepia, pozwala zrozumieć, że w życiu tak naprawdę nie jesteśmy sami. Możemy wiele przetrwać, jeśli dzielnie stawimy czoła problemom. Kiedyś przyjdą lepsze dni. Wystarczy w to uwierzyć i starać się, aby każdy dzień spędzić w miarę możliwości jak najpiękniej. Trzeba znaleźć szczęście w choćby najdrobniejszych elementach układanki, jaką jest życie…

Zdjęcia z Harder Kulm

Witajcie! Od dziś co jakiś czas będę publikować zdjęcia z wyjazdu do Szwajcarii, a konkretnie do Berneńskiego Oberlandu. Dzisiaj pora na Harder Kulm, szczyt górujący nad Interlaken (1,322 m n.p.m.).

 Świstak w zagrodzie alpejskiej

 Kolejka na Harder Kulm

 Koziorożec w zagrodzie alpejskiej

 Widok na Interlaken

 Widok ze szczytu Harder Kulm na Interlaken i okoliczne szczyty

Trzy potężne szczyty: Mnich, Eiger i Jungfrau.